اثر قند خوراکی بر سطح agrp لنفوسیت خون محیطی و گلوکز پلاسما پس از یک جلسه فعّالیّت دایره ای ویژه مبتنی بر فنون کشتی در کشتی گیران آزادکار جوان

چکیده مقدّمه: پروتئین وابسته به آگوتی (agrp) یک پپتید اشتهاآور است که از هیپوتالاموس و بافت های دیگر ترشّح می شود. این پپتید تأثیر قوی بر رفتار دریافت غذا و هموستاز انرژی دارد. گزارش شده است که در شرایط منفی تعادل انرژی ممکن است لنفوسیت، agrp را ترشّح کند و با بازسازی انرژی سلولی متوقّف شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر قند خوراکی بر agrp لنفوسیت خون محیطی و غلظت گلوکز پلاسما پس از یک جلسه فعّالیّت دایر های مبتنی بر فنون کشتی در کشتی گیران جوان بود. روش شناسی: 16 کشتی گیر آزادکار (وزن 25/3±81/74 کیلوگرم، سن22/0±12/22 سال و شاخص تودة بدنی 56/0±72/25 کیلوگرم بر متر مربع) به طور تصادفی به گروه های آب و قند تقسیم شدند. نمونه گیری خون قبل، بلافاصله بعد و90 دقیقه پس از فعّالیّت گرفته شد. از آزمودنی ها خواسته شد پروتکل فعّالیت مقاومتی دایر های مبتنی بر فنون کشتی (wbtce)  (2 ست، 6 ایستگاه، 20 ثانیه فعّالیت در هر ایستگاه بدون وقفه، 3 تکرار در هر ست با فاصله 30 ثانیه استراحت بین تکرار ها و2 دقیقه استراحت بین ست ها) را انجام دهند. بلافاصله بعد از نمونه گیری دوم خون، مایعات قندی (1گرم قند به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به ازای هر گرم قند3 میلی لیتر آب) و آب (با حجم برابر) داده شد. داده ها با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس (اندازه گیری مکرر) و آزمون تعقیبی بونفرونی آنالیز شد. تفاوت معنی دار در سطح 05/0 p< پذیرفته شد. یافته ها: سطوح agrp لنفوسیت بلافاصله بعد از فعّالیت در هر 2 گروه آب و قند افزایش معنی داری داشت. به هر حال، سطح agrp در گروه قندی کاهش معنی داری داشت؛ امّا در گروه آب به طور معنی داری در دوره 90 دقیقه بعد از فعّالیّت در سطح بالایی باقی ماند. سطح گلوکز پلاسما بلافاصله بعد از فعّالیت در هر 2 گروه آب و قند افزایش معنی داری داشت. سطح گلوکز پلاسما فقط در گروه آب در دوره 90 دقیقه بعد از فعّالیّت کاهش معنی داری داشت، درحالی که در گروه قند در دوره 90 دقیقه بعد از فعّالیّت در سطح بالاتری ماند. به هر حال تفاوت معنی داری بین گروه آب و قند پیدا نشد. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد که قند خوراکی غلظت agrp افزایش یافته ناشی از wbtce در لنفوسیت را کاهش می دهد. داده ها هم چنین نشان می دهد که پروتکل wbtce قادر است مقادیر شاخص های انرژی (گلوکز و agrp) را در پلاسما و لنفوسیت تغییر دهد. کاهش agrp لنفوسیت ممکن است به افزایش گلوکز پلاسما مربوط باشد و هم چنین احتمال دارد بهبود وضعیّت انرژی سلولی ناشی از مصرف گلوکز را روشن کند. با توجّه به این نتایج، احتمال دارد نقش لنفوسیت به عنوان یک منبع محیطی کوچکی از ترشّح agrp به داخل گردش خون توصیف شود.